Okuduğum o romanlarda, okuduğum onca şeyde yaşanmışlığın verdiği ağırlığı taşıyan bir adam vardı hep. Hangi kitabı okursam okuyayım, hangi şiire dalarsam dalyım; Dünya'nın isinden yorulmuş, o ayyaş müzisyenin melodileri geziyordu hep kulağımda. Kelimelerin raksıyla beraber ruhumda dolaşan o musikilerin sahibi muhayyelimde bir bedene, bir biçime sahip değildi. Onu iliklerime kadar hissettiğim olmuştu. Odamın tavanına bakarken yaktığı sigaranın dumanı ciğerlerime dolardı. Yahut gökyüzüne baktığımda, bir ağacı seyre kalakaldığımda o ruhani el kalbimden içeri girip beni gezdirirdi. Ben bugün, bu cuma o ruhu buldum. O ruhun sahip olduğu bedeni aynı tahminlerimdeki gibiyken buldum. Evet, o aynı başlıktan anlaşılacağı gibi '' Evgeny Grinko''ydu..