Kayboluyorum sonra seninle, sensizliğimle. Senin en sevdiğin gökkuşağının renkeriyle kayboluyorum. Gittikçe bitiyor, azalıyor kalp atışlarım. Sonra renklerimde soluyor. Hayata bakış açımda karamsarlığa bürünüyor. Tükeniyorum galiba senin olmadığın zaman. Pencerenin önünde o buğlu camların arasından sessizce bakıyorum. Her gün kaldırım taşlı yokuşlardan sen geleceksin diye , gözümü kırpmıyorum, yemek yemiyorum sen geçersinde göremem diye. Seni bir daha göremeyeceğimi kabullenmiyorum. Senin bıraktıklarınla yetiniyorum. Fazlasınıda istemiyorum zaten gökkuşağının renkleri yeter bana. Sen yokken bile sensizliğe karşı çıkıyorum. Yazdığım cümlenin sonunu getirmek istemiyorum. Sen gelir de sonumuzu tamamlarsın diye..