Sonra alışıyor insan yalnızlığına garip gelmiyor artık her oturuşunda kendine mektup yazmak sesizce kimseyle konuşmadan. Sonra ne mi oluyor? 

İnsan alışıyor her defasında kendine yalnızlık mektupları yazmasına Özademir Asaf diyor ya yalnızlık kendine mektup yazması ve  dönüp dönüp onu okumasıdır galiba her defasında bunu yaşıyorum. Bu koyu mavilikte gittikçe kayboluyorum herhalde yalnızlık çığlıklarımı duymuyorlar. Kendimle olan kavgam fırtınalar yaratıyor içimde en çokta gece olup bütün evlerin  ve sokak lambasının bile kappandığı vakitte sesizliği ve yalnızlığımın bana verdiği durgun ve sesizce ağlayan, korkan kız çocuğunun seselerini duyuruyor bana. Sonra kendime geliyor darmadağın olan beynimi topluyorum ve baktığımda her yer aydınlanmış oluyor. Galiba kendimi  o koyu mavilikten kurtarıp sade bir beyzlığa atıyorum. Kendimi bulup yalnızlığıma yazdığım mektupları yırtıyorum. Düşündüğüm o korkunç  karanlığı bırakıp aydınlığa kavuşuyorum ve en sevdiğim şarkıyı en sevdiğim insanla dinlerim...