En çok da yaşanacak bir şey kalmadığına üzülüyor insan, yaşanacak onca şey varken. Ne oldu,  ne kaldı geriye? Sevgiler yalan çıktı,  nefretler ağır bastı. Sahi satılmış aşklar çok para eder bu devirde. Anlaşılmadım, anlatamadım. Yaşanacak büyük hüzünlerim kalmadı artık,  yeni bahara yola çıktım. Bir elimde yarım kalmış bir aşkım; diğer elimde yanlış verdiğim değerler, yüreğimde yaşadığım hayal kırıklıkları... Ama bahar yakın, ona, bahara doğru gidiyorum şimdi. Yağmurlar yağıyor,  belki gökyüzü hüsran dolu,  kızgın... Diyorum ya, bahar yakın. İnsanlara gerek yok. Hele ki şimdikilere hiç mi hiç gerek yok. Yeni bir yola çıktım ben şimdi, kalan hayallerimi gerçekleştirmeye. Yanımda olan yine yanımda; lakin kapım kapalı artık küfürlerle gidenlere, ders almayanlara..

Üzgünüm belki, biraz da kırgın. Nasıl, niçin, neden kafamda dolaşıyor. Anlamak istemiyorum ya da görmek ya da duymak. Beni benimle bırakın istiyorum. Kalbimde bu aşkla kalayım; bir başıma, yapayalnız... Hayatım boyunca böyleydi bu, bundan sonra da koymaz yalnızlık. 

Güçlüyüm, yıkılmadım, yıkılmaya da hiç niyetim yok. Ah sevdiğim insan,  ah gönlünü sevdiğim. Buhranlarla bıraktın gittin beni... Yaşadığım düş kırıklığını anlatamam kimseye.. Güzel hayallerim vardı, belki senin de hoşuna giderdi. Olmadı, olduramadık. İlla ki bir şey oldu; ne yapalım belki de en iyisi buydu.

Kendimi deliliğe vurdum, hiç akıllanmadım. Sen de öylesin. Deli divane dolaşır durursun ortalıkta; hiç akıllanmazsın. İnanmayı seçmedin ya da güvenmeyi benim başta yaptığım gibi. Sen bilirsin... Abarttığımı düşündün, yalan diye düşündün. Olsundu, ben elimden geleni yaptım,  yapmaya çalıştım. Gerisini Rabbime bıraktım. 

Şükretmek gerek yine de hala ayaktayız. Hala yüzümüz gülebilir. Şükretmek gerek bolca çünkü hayatta aşktan daha önemli şeyler var. Çektiğimiz acılardan daha büyükleri...