Karanlığımda kaybolduğumda çıkmıştın.. Olmayan sesim, olmayan gözlerimdin... En güzel anılarım, en kötü acılarımdın... Sahi, sevmiş miydin ? Arkamı döndüğümdeki merakımı, gözlerindeki aşkımı bulmuş muydun? Anlamış mıydın dokunamadığım ellerini hissedişimi... Anlamış mıydın kalbimin her daim yanında oluşunu... Gözümü kapasam da açsam da manzaranın hep aynı kalışını görmüş müydün? Ruhumun bakışınla okşandığını, huzurun sen olduğunu farketmiş miydin? Sevmiş miydin beni...

O zamanlar emin olduğum parlak, yakıcı, bir o kadar karanlık aşkın, şimdilerde yok... Bomboş odalarım, gelgitlerle dolu denizlerim... Yok; kayıp şimdi sevgindeki mutluluğum... Kayıpsın şimdi... Saklanmış kumlardaki deniz yıldızı gibi... Çok uzaklardasın... Bir haberin yok... Kalbim yanıyor... Boş bir sayfa gibi hayat, kalemimle doldurmaya çalıştığım... Seninle yazmaya uğraştığım...

Dakikalar saatlere aktarma yapıyor, yine yağmur yağıyor gecenin asil sessizliğinde... Bozuyor hıçkırıklarım kusursuz düzeni... Bozuyor haykırışım dünyanın işleyişini...

Mutlu sonum olman gerekmez, sadece sev beni... Sımsıkı sev... Hisset iliklerinde o sıcak, huzurlu sevdayı... Taaki açtığın yaralarım dolsun sevginle... Gerçi farketmez! Ben delik deşik olayım da! Sen sev beni... Hisset özlemimi, karanlığımı duy, derin sevdamı gör kalbimin derinliklerinde... hüzünlü gözlerimle... Sessizliğin ağır aksak yaşlandırdığını gör... Hayır, şikayetçi değilim... Sen sebebim ol da ben razıyım sonuçlarıma...

Anladın mı şimdi boğazımdaki yankının sesini... Bir sevgine bakar, bir yaşam... Sen sadece sev beni... Ben kötü son da isterim... Yeter ki sen sev beni... Ben kötü son da isterim..