Çayımdaki şekeri karıştırken aklım hâlâ dediklerinde idi. Adeta her bir cümlesi kulağımda çınlıyordu. Hele "Ben kötü bir insan değilim, hatalarım var ama çok pişmanım. Gerçekten onları yapmak istemezdim."  diye haykırışı gözümün önünden gitmiyordu. 

Kafamda onlarca soru ile bir yudum aldım çayımdan. Kekin de tadına bakmalı mıydım? Havuçlu kek sevdiğimi biliyordu. Tercihini bundan yana kullanması barışmak istemesine alamet mi? Bir yanım pişman olmuş işte, affet! Hatta görmezden gel! Olmamış gibi davran! Göreceksin ki bir yakın dost daha kazanmış olacaksın derken; öteki tarafım hayır cezasını çekmeli diyordu. 

Ben kötü bir insan değilim.. ama o zaman kötülük neden vardı? Ne güzel iyilik yapan insanlar da vardı. Bir kediye süt veren, yaşlı bir insanı karşıdan karşıya geçiren, çiçekleri sulayan... Herhalde insan hem kötülüğe hem de iyiliğe meyyal yaratılmış. Yaratıcı çok üst bir donanımla var etmiş. Ne var ki mesele insanın iradesine havale edilmiş. İyiliği mi tercih edecek kötülüğü mü?

Ben kötü bir insan değilim.. bu cümle çok etkiledi beni. İnsan mekanizmalar sistemi âdeta. Kalp, akıl, sır, latifeler, ruh, nefis..  ve daha neler neler var. Bunlardan kötü olan sadece nefis. Gerçektende insan kötü değil. Kötü olan nefis. Ya da nefsimize uyarak yaptığımız davranışlar.. "Ben kötü biriyim" demekle "yaptığım şu davranış kötü" demek arasında çok fark var. Sır bu olsa gerek.

Şimdi çayımdan daha fazla lezzet alıyorum. Keki de ne güzel yapmış. Yok yok arkadaşımı şeytana teslim etmeyeceğim. Dediği gibi o kötü biri değil, aslında kötü insan yok kötü davranışlar var. Ve.. malesef kötülüğe itilmiş insanlar.. ah şeytan sen nasıl bişeysin? Şerrinden tüm insanları Rabb'im korusun..