Gecenin siyahında kaybolmuş temiz kalpli bir insanı güneşin ışığında göremezsiniz. Öfkenin eline geçmiş masum bir ruh, intikam için atan bir kalp... Bir laf vardır "İçi kararmış adamlar beyaz kalpli kadınları sevemez." Bu lafa inanmıyorum. Sevdim, beyaz kalpli bir kadını sevdim. Gözleri ışıl ışıl parlayan, buram buram mutluluk ve huzur kokan bir kadını sevdim. O kadar karanlıktım ki, aydınlatmak ona zor geldi. Onu suçlayamam, ona kızamam. Güneş bile geceyi sevmezken temiz insanlar neden kirli insanları sevsin ki?

Hayat kısa bir süreç maalesef. Ve oyun oynamayı çok seven bir ruh haline sahip bence. Suç ve suçlu olmasa da hayat bu işte. Bazen sadece "Hayat işte." deyip geçmiyor muyuz zaten? İçim kanarken bile ona yaklaşamıyorum. Ben bir ateş o ise bir su. Fakat beni söndürebilecek kadar yeterli değil. Ufakken bir adam bana "Eğer bir kadını çok seversen onu kendinden uzaklaştırmak isteyeceksin" demişti. Çocuktum, anlamamış, ortamın eğlencesine devam etmiştim. Keşke hep o çocuk olarak kalsaydım. Sigaranın dumanında geceyi daha da çekilmez hale getirirken ne yapacağımı düşünmeye devam ediyorum. Maalesef ki sadece düşünerek yetiniyorum. Hayat işte değil mi, sadece hayat...