Ben daha 18 yaşındayım, ancak küçük dünyamın içinde kurulan o büyük dünya bana belki 18 asır yaşattı. Ne bileyim, yaşadığım şeyler her ne kadar olağan karşılanacak gibi olsa da, benim için çok erken yaşadığım büyük ve ağır travmalardır. Daha 14 yaşımda kendi canımdan bile çok sevdiğim insanı kaybettim. O günden bu güne acımın hafiflemesi yerine körüklenmesi bu durumun en büyük etkenidir. Hiç yaşadınız mı bilmem ama ben göz yaşlarımı içime akıtarak, dış görünüşte gülüp, içime içime ağlayarak yaşıyorum o günden bu yana.. Bu bayram O olmadan geçireceğim 8. bayram olacak. Söyler misiniz ben nasıl bayramda mutlu olayım. Bayram mutluluk değil mi? Bayram neşe, sohbet ortamları oluşmasına vesile olan bir vakit değil mi? Ben nasıl böyle olayım. Ben Onu kaybettiğim zaman kendimi de kaybettim. Ve artık benim için mutluluk haram oldu.

14 Temmuz 2007 hem onun hem de benim öldüğüm gündür. Şu an bedenen yaşasam da ruhen yaşamım bitti benim. Kaldıramıyor artık bu beden ruhsuz, durgun ve u/mutsuz yaşamayı. Ben bu yaşıma kadar göreceğim her şeyi gördüm. İnsanların kirli yüzlerini gördüm. Cenazemde önü dönük ağlayıp, arkasını dönünce göbek atanları, mutluluktan havaya uçanları gördüm. Söyler misiniz ben daha ne göreyim? Göreceğim kadarını görmemiş miyim?

Yaşantımın son bulmasının sebeplerinden biridir belki bu yaşadıklarım ama ben Onun için bundan sonra tekrar yaşayacağım. Ve gördüklerime inat mutlu olacağım. Çünkü mutlu olmasak bile öyle gözükmemiz gerekiyormuş. Yoksa daha çok tekme atıyor zalim hayat bizlere..

Teşekkür ederim...