terk edilmiş ve soğuk bir kasaba kalbim
ücra bir köşesinde ben varım
sen en çok çiçek açan yerindesin,yemyeşil
hayat saçıyorsun yıkıntıların ortasında
sebebi olmadığım gülüşünle
dokunamadığım yüzünle
bir bana aşk demeyen sesinle
bir nevi yaşatıyorsun,yaşamınla
tüm bunların arasında üşüyorum
sen ise bir şal gezdiriyorsun üzerine
ısınıyorum

gözlerinin yeşiline doya doya bakmak isterdim
boğulmaya razıyım derinliğinde
ki orada boğulmak en şerefli şey
ölümüm ellerinden,gözlerinden
baka baka ölmek isterdim
bıraksalar tüm şehir aşkımı haykıracak
aşk-ı ölüm

bitti
şiir de ,ben de ,sen de
o da,bu da,şu da
biz yok şiir de yok
şiir yoksa
yoksa..