Artık gülüyorum ne olursa olsun. Canım yanıyor ama ben delirmiş gibi gülüyor hatta kahkaha atıyorum. Zamanla hissizleştiriyorlar insanlar beni. Eskisi gibi neşeli ve umutlu biri olmaya çalışıyorum ama yapamıyorum. İnsanın umudu herşeydir lâkin ben her şeyini kaybetmiş bir insanım.  İnsanlar için üzülüyor, nefret ettiğim kişilere üzüldüğüm için kendimden de  nefret ediyorum. Ne kadar da aptalca. Sanırım kendimden nefret etmek için bahaneler üretiyorum. Her insanın karakterinde gökkuşağı vardır. Lakin benim gökkuşağımdaki bütün renkleri sömürüp geride renk olmayan siyah ve beyaz kalıyor. Kalbim işlevini yitirmiş bütün görevini beyne devretmiş,içimdeki fırtınanın sebebini bulmak suyun rengini çözmek kadar zor ve imkansiz. İdam sephasında dikilmiş boynumun asılmasını bekliyorum... Artık gökyüzüne bakmaktan ziyade yere bakıyorum. Ve bu çok zor... karanlık bir yolda yalın ayak koşuyorum sonra aniden duruyor ve arkama bakıyorum. Katran karası adımlarımın izin sürüyorum ruhumda. Bunları geçirmeye çalıştıkça daha çok iz kalıyor... Kabul edelim biz kaybedenlerin olduğu kulübe doğmadan yazılmışız...
                                           İLAYDA TURHAN!