Yollardı aramızdaki mesafenin şahidi, bitmeyen bir öfke gibi soluduğum her acı çığlığında sadece sen olan varlığımı kaybetmiştim günden güne. İçinde kaybolduğum düşlerimde seni aramanın verdiği telaş bedenime ağır gelmişti. Ruhum bu karanlık gölgelerde kaybolmuştu.Çığlığım bütün bir dünyaya yeter mi sana sesimi duyurmaya? Neydi aramıza bu karanlığı ören? Sen sanki bir nefes kadar uzağımda kalırken korkuyordum ruhunun başka bir gölge tarafından karanlığa hapsolmasına. Ne kadar uzaktın yanıma. Neydi bunun nesnel bir tanımı? Farkeder miydi? Hava hep sen kokardı benim için.Seni burada bulamayabilirdim bu leş kokan gecelerde. Bir nefesti ömrün, bir soluktu seni sevmem, ya tükettiysem ömrünü, ya da bir gölgenin soluğunda mıydın hapsolduğum bilinçaltımda? Hırçındı gece, inatçıydı. Duyduğum melodi içinde senin ezgilerini çaldığım her anda notalarımdaki boşluktun aramaktan korkmadığım.