Ve bugün yine kaybettiğim şeylerin tekrar tekrar yüzüme vuruluşuna şahit oldum. Aynaya baktığında daha soluk bir surat ve yavaş yavaş kırışmaya başlayan göz çukurlarını farkettiğinde yaşının veya yaşadığın genç hayatın artık pek önemi yoktur. Kendi kendime sitem edecekken farkettim ki artık ses tonum da kısık ve olabildiğince yıpranmış halde. Yıllarca farkındalık deyip durdum ki bence büyük erdemdir.. Bugün kendi farkındalığımın beni getirdiği yer artık eskisi gibi olmayacağı hiçbir şeyin. Günler, geceler, kayıp yıllar ve dibe vurduğum onca sınavımın ardından artık içten gülemememin, zevksiz ve sıradan yaşamın yanı sıra yaşlanma hissi, ben de varım bundan böyle dedi. "Belki de böyle olması gerekiyordur"  diyerek kabullendiğim sonuçlar, tüm zamanların etkisinde kalıp "böyle olmamalıydı" söylemlerim, hayatım boyunca nefret ve minnet duyacağım insanlar var artık. Onca zaman savunduğum hayata dair tüm görüşlerimden vazgeçiyorum bugün. Farkettim ki, öldüren de benim, ölen de ben.. Sağlıcakla kalın..