Kokunu içime çektiğim zamanı hatırlıyorum, biraz ıslak ve nemli.. Başta gökyüzünden düşen damlalar vardı, daha sonraları gözlerinden aktı. Bir deniz gibi sert ve hırçındın, köpürüyordun sana bakan insanlara ve isyanın martılarla çığlıklar eşliğinde geliyordu kulağıma. Henüz tanımıyordum seni ama dikkatli bakınca anladım içindeki masumiyeti, kimseler bilmiyordu içini. Güzel gözlerin vardı renkli sokaklar misali, gülüşün vardı baharda açan çiçek gibi. 

Bir an için göz göze geldik. Yüzündeki hırçınlığa inat gözlerindeki masumiyetle bana sarılmak istedin. Kollarımı açtım, usul usul yanıma yaklaştın ve parmak uçlarıma değerek gittin.Kokunu çekmiştim yine içten içe, suçluyum. 

Ben seni İstanbul gibi sevdim ve şimdilerde ne zaman diksem gözlerimi İstanbul'a; hırçınlığı seni,sokakları  gözlerini hatırlatır...