Bir savruluş bu hayat

Oradan oraya bir göç

Olduğun yerde kalmak mümkün mü

Hiç kıpırdamasan evinden

Şehrinden dışarı adım dahi atmasan bile

Yüreğin kayar bir yerlere

Yine de duramazsın yerinde

Tutuklu olsan da hayatına

Prangalarla bağlı olsan da bir şeylere

Hayallerini kimse bilemez

Kimse dokunamaz onlara

Ve sen sürgünde yaşarsın vahayı

Hüznün ortasında görürsün

Baharın muştusu kelebeği

Unutma muktedirdir insan

Şu hayatta her türlü cefaya

Düşün yolup attığın ayrık otunu

Kaldırım taşları arasından

Nasıl da çıkar durmadan

Örnek almalı insan

Bilmeli ki onda saklı tüm o cevher

Hayat onun için, dünya onun için

Dahası aldığı nefes onun için

Ve o mecbur bunların hakkını vermeye

Ayazda savrulma lüksü yok

Sımsıkı tutunmalı köklerine

Direnmeli bir ağaç gibi tüm fırtınalara

İşte böyle ilerlemeli geleceğe

Durakta beklemekten vazgeçip

Adımını atmalı hayaline

Atmalı ki yol alsın düşlere