İnsanlığın acılarını anlatmadıkça anlamsızdı eline kalemi almak

insanlığın kalbi çocukluklarımız, çocuklarımızdı aslına bakarsak

ve çocukluğundan vuruluyordu tüm insanlar, bütün insanlıklar

anne, babalarından alıyordu o acımasız ateşi çocuklarımız

bir kurşun veriyordu hükmü kimisine; yetim, öksüz diye

ne kadar büyürse büyüsün kalbi, çıkmıyordu o kan lekesi

çınlıyordu kulaklarında feryat figan anne, baba sesi

ta ki erene kadar o vuslat denen mertebeye...