Evlerimiz yanıyor farkında bile değiliz. Dumanlar yükseliyor o yüksek dağ yamacına bakan pencerelerimizden. Dimağlarımızda bir yığın iskelet cirit atıyor. Ve biz uykuda.. Öyle birkaç saatlikmiş gibi gelmesin. Belki asırlardır uykuda. Uykuda yaşıyor aslında. Yaşadığını sanıyor kanımca. Öyle yanıyor işte evlerimiz dumanlar yükseliyor. Yok mu bu evin bir bekçisi diyesi geliyor insanın. Gören yok mu? Var da ses çıkarmaya takati yok mu? Oysa ne umutlarla yapılmıştı o görkemli ev. Ne hayaller beslenmişti. Hayalde sonsuz vardı. Baki olana vuslat arzusuyla o kadar yükseklere kuruluydu. Şimdi ne olmuş da cayır cayır yanmakta ruhu. Bekçisi terk etmiş olmalı. Sahibi çoktandır uykuda belki. Asırlardır aklını kurcalıyor, aklıyla oyunlar oynuyor. Oyuna dalan bir çocuk etrafı görebilir mi? Ondan mıdır bu sessizliği yoksa ? Kendi de yanmaya başlıyacak. Uyan çocuk ! Dikkat et! Oyunu bitir artık. Evin yanıyor. Sen de yanacaksın uyan !..