Yara almayan var mı bu hayatta..Ya da hala pembe gözlükleriyle dünyaya bakan?

Nerden bakarsam bakayım anılarım yamalı,içimdeki sızı ilk günki gibi sancılı...

Düşmekten yorulmazmış insan,yeniden inanmak,yeniden kanmak ve  kaybetmek.. Başkasının açtığı yarayı sarma çabam şaşılası ama taktire şayan.

Derseniz hiç mi güzel bir sey yok hayatta..

Var... 

Yarı ölüm uykundan uyanıp güneşe merhaba demen.

Bir avuç neşeli çocuğun çiçek gibi parkta açması..

Alabildiğine mavinin ufuk çizginde buluşması..

En sevdiğin şarkıyı sürekli dinleme dürtün...

Akşam eve geldiğinde annenin  en sevdiğin yemeği pişirmesi.Suskunluğunu gecenin karanlığına katık etmen.

Belkide üzüleceğini bile bile yeniden sevmen ..

Kaçtıkça yakalanman

Sevdikçe daha çok sevmen

Aklını bir sürekiğine kiraya vermen mesela...

Söz dinlemez kalbe söz dinletme çaban  zamanı durdurma isteğin kadar hayalperest.

Ama en önemlisi de bir süre sonra yaralarından kalan izleri bile seviyorsun..

Yine ipin ucu hep sevmeye çıkıyor.

Sonra anlıyorum ki severek açılan yaranın merhemi yine sevmek.