Dil sustu, söylenilecekler kaldı yürekte

Ve bitti aşk, ona göre bitti hep…

Bendeyse hep bir şey kaldı “adı AŞK”

Dondu göz, akmadı yaş, kifayetsizlik dolaştı durdu ortalıkta

Ondan geriye kalan hiçbir şey yokken bile

Onu hatırlamak yetti her defasında ölüp ölüp dirilmeye

Ant içti yürek, “onu unutacağım” diye

Olmadı zaman, suskun kaldı her şey; boynu bükük rezil eşyalar!

Durmadan, hep durmadan onu hatırlattılar…

Sustu gönül, durmadan acıya prangaladı kendini beyin

Ve beden aşkı bitiremedi, dayanamadı ruh!

Ayrılık olmamalıydı, çok sevmişti gönül

Dokunmadan bitti bu AŞK… hiç dokunmadan hep sevdi

Kelimeler tutsak kaldı hep, acı çekerek şehrin yarısını terk etti

Acıdan kasıldı beden, lal kaldı ruh

Ve eriyip gitti bir aşık.