Bir tarafta gerçekleşmesini beklediğimiz hayaller bir tarafta o hayalleri bekleyen gerçekler. Hayallerin sonu hep acı gerçekler. Hep acı diyorum çünkü ne zaman hayal etsem istediğim gibi bitmiyor. Acaba hayallerimiz çok mu gerçek dışı masallar gibi. Yaşanması mümkün olmayan efsaneler gibi. Biraz gerçekçi hayal ediyorum oda mutlu etmiyor. Nasıl bir denge kurmalıyız acaba. Hayattan az mutluluk bekleyerek hayalleri gerçekçi tutmak mı yoksa sonunda ki acıyı aldırmadan son ana kadar bizi mutlu eden hayaller kurmak mı? Bence hayatın şifresi bu işte, öyle sağlıklı beslenerek değil de hayallerin ile gerçekleri bir araya getirerek. Kendini gerçeklerle mutlu ederek. Ben yapamadım olmadı, hayallerimle gerçekler birbirini hiç sevmediler. Korktu hayallerim gerçeklerden. Bazen onlar bile dediler bırak sen hayal etme çok acı çekersin diye. Şimdi hayallerim yok artık sadece nefes alıyorum. Gerçekler mi? Onları ben bıraksam da onlar beni bırakmaz ki. Onlarla yaşamayı öğreneceğim. Mutluluk benim için bir oda da tek başıma hayallerimle ya da uykuya dalmadan önce o geçirdiğimiz dakikalarda vardı. Şimdi sadece nefes alıyorum.