Sessiz bir hüzün vardı bakışlarında

Sessiz olduğu kadar derin

Derin olduğu kadar gizemli.

Bu gizemi kimse çözememişti şimdiye kadar

Çünkü kimse girmemişti onun sırlı gizem bahçesine...

Kim bilir ne meyveler ne çiçekler yetiştiriyordu gizemli düşüncelerinde

Belki de büyük bir acıydı sakladığı.

Sanki ulaşılamayacak bir hayaldi onu keşfetmek

Kimseye izin vermiyordu

O bahçeye girmek isteyenler hep geri dönüyordu

Neden? Kimse bilmiyordu.

Yalnız O ve gizem bahçesinin sahibinin arasındaydı bu sır.

Acı çektiği açıkça belliydi

Ne zaman yüzüne baksam

Sessiz ama mutlu bir hüzün görürdüm bakışlarında...

Sonraları anladım onun bu acıyı sevdiğini

Sonraları fark ettim acıdan mutlu olan bir insan olduğunu..

Sahi, insan acıdan mutlu olabilir miydi?

Bu sorunun cevabı gizemli bahçede saklıydı sanki.

Bir insan gördüğünüzde

Onun gözlerine bakın derinlerini okumak istercesine

Bahsettiğim sessiz çığlığı görüyorsanız eğer

Bilin ki O acıdan mutlu olan biridir.