Kör olmak bir mucizeyi doyasıya yaşamaktı oysa, kendi pisliğinde yok olmayı hissediyor fakat göremiyordum...

Zaman sus pus olmuş, kişilikler hep sahte. Gerçek olan tek şey yaşıyor olduğumu bilmekti. Lanetli bir şehrin sahte insanları tarafından boğuluduğumu sanan hislerim, görüp de görmediğim gerçeklerin canımı acitmasina rağmen kendimi  kandirdigim sahnelerim... Yaşayıp da öğrenmiş insanların hikâyelerini dinleyip kendimi avutmaya çalıştığım sahnelerim var benim, gerçekleri ardında bıraktığım hayatin küllerinden savrulan dumanlarima sigdirdigim sahte kişiliklerim var.                                                                                                                                                             

Ve hayat  beynimde film sahnesi oluşturdu, gecmisimin tozlarından savrulan gölgeleri beynimde yer aldı. Artık yaşanan her şey havada anlamsizca uçuşan toz parçacıkları kadar anlamsız, fakat bir vitrin köşesinde silinmeyen iz bırakmış bir leke gibi huzursuz.