Öyleyse korkuyoruz sessizlikten, karanlıktan..
Dibe batmış hissizliğim.. çökmüş âdeta bir çukura yalnızlığım. Yine hüzün kaplamış sol yanımı, nedenini bilmediğim bir hüzün.. kayboluyorum karanlık odalarda. Sessizliğimin huzuruyla yeniyorum inanılmaz korkumu, inanılmaz bir öfke ile.. ve uyanıyorum yine gökyüzünü izliyorum.. karanlığım geliyor göz önüme gökyüzünü boyuyor simsiyah bir gölge ile.. ve siyahın tonları açıyor saatler ilerledikçe son buluyor bu karanlık. Asıl rengini alıyor gökyüzü ve ben yine hüzün içinde kayboluyorum, yavaş yavaş..