Vakitsizce niyetlenmek istedim bugün

Ayağa takılacak her taşı kaldırmak için,

Bakmakla görmek arasındaki ince çizgiyi,

Kendi ellerimle çizmek için, belki de

Tüm insanlara tek tek dua etmek için.

Çabam boşa değildi elbet, umut fakirin ekmeğiydi de,

Gözüm şekerlere, naneli lokumlara takıldı nedense

Sahi neden koymuşlardı masaya bunları?

Yoksa bugün yılda bir kere evine gireni kurutup,

Bir yıl boyunca yiyenlerin beklediği bayram mıydı?

Desenize bugün dualar sağanak sağanak yağacaktı.

Ve galiba onların teminatı sadece dualarıydı.

Çok duyduk insanlardan "nerde o eski bayramlar"ı da

Unutuverdik bayramların özlediği eski müslümanlığı.

Hiç oralı bile olmadık değil mi?

Çünkü biz ne rahatımızı terkedebildik,

Ne kendimizden geçebildik.

Cümlelerimizin başına "ben" koymadan

Bir türlü başlayamadık laf-ı güzaflarımıza

Yazık, çok yazık...

Etlerini kurutulanlar kadar nefsimizi kurutamadık.

Yoksa biz benliğimizin üçte birine mi kurbandık?