Hep sessiz ağlayıp suskun severek yaşadık

bir kuş kanadıyla çırpındık bataklığın içinde

ağzımızdaki zeytin dalı çamura düşene kadar

kusursuz sandık sevdiklerimizi ihanetleri görene kadar

çekip gitmek istedik uzaklara gerçeklerden kaçarcasına

liman attığımız yerden kalkarken binemedik kendi kayığımıza

ne gidecek bir yol bulabildik ne de sarılacak bir kol

duvarlara çizdik gözlerimizle hayallerimizi

palyanço gibiydik gülerken ağladık

ama biz ağlarken herkesten alkış aldık...