Adım adım kayıplar anlatmalıyım,senden hiç bahsetmeyerek.Son dolmuşu kaybetmişim,ama işe gitmek zorundaymışım gibi bir hisle yazıyorum seni,üstelik hiç hazzetmeyerek.Artık masallar çocuklarla öldü,ütopyalar realist bir kanvas.Tüm iyiliklerime fısıldayan engebeli bir manevi musiki var.Ve adı hannas.Ruhani rabıtalarımız toprak ve gökyüzü gibi.Beni gecenin 3’ünde gözlerin dolduğun da anlarsın.Tanrının açtığı kalp gözü gibi.Bedenin ve saçların hayat oyununda muvaffak.Umudum tek kişilik hücrelerin de müebbetle yükümlü.Ve azimli değilim senin gibi.Ama haklısın, kazanırım muhakkak.Sürrealist bir nesirle resmediyorum seni ve enkazları.Müferrah cümlelerle boşluklar dolduruyorum, buna benziyor tıpkı,pencereler ve pervazları.Taş kalplere ve karanlığa karşı tan rehberiyiz.Üstümüz sırılsıklam yalnızlıkla ıslanmış,biz güzelliklere karşı modern dünya hamletleriyiz.