Yalnızım yine bu sessiz daracık sokaklarda... Bütün dünyayı kapı dışarı etmişim, yağmurun derinliklerinde kaybolmuşum. Arnavut kaldırımlarına düşen yağmur damlalarını süzüyorum gözlerimle, sokak lambalarının ışığında plansız, rotasız ilerliyorum. Nereye gidiyorum, ne yapıyorum ben? Bilmiyorum, bilmek istemiyorum. Tek istediğim şey özgürlüğüme kavuşmak. Kuşlar gibi süzülmek, balıklar gibi keşfetmek. Yel gibi savurmak istiyorum herşeyi. Kurtulmak istiyorum bu esir hayattan. Kalem kağıdı dansa kaldırdığındaki arzu duygusu gibi, bende özgürlüğüme kavuşmayı arzuluyorum. İstiyorum, istemekle olmuyor ki. İstemekle yetiniyorum sadece. Bende yazıyorum. Dilimin ucuna biriken herşeyi. Kalbinin kırılan parçalarını kağıtlara döküyorum. Yazıyorum. Acılarımı, mutluluklarımı, hüzünlerimi. Yaşadığım bütün o duygu selini döküyorum kağıtlara. Kalemler çığlık atıyor benim yerime. Suç kalemlerin olunca rahatlayacakmışım gibi kalem oynatıyorum. Düşünmüyorum. Yazıyorum yalnızca. Günahlarımı, mantığımı bırakıp yazıyorum sadece. Zamanı kapı dışarı etmişim. Gözyaşlarımı mahsenlere kapatmışım. Hayattan nefes almak dışında bağımı koparmışım, yazıyorum. Yazdıkça rahatlıyorum. Satırlar doldukça içimdeki hüzün, acı azalmış gibi hissediyorum. Yazıyorum...