ÖZLÜYORUM..

Hem de çok özlüyorum çocukluğumu.Hala kaybetmemeye çalışsamda içimdeki çocuğu, zaman kaybediyor eskiye olan özlemimin izlerini.

Ellerimde yine çamurdan pastalar olsa,köşede abimler misket oynasa ve annem bize tahinli şekerli ekmek hazırlasa yine ..

Biz mi büyüdük yoksa dünya mı bilmiyorum. Ne eskisi kadar mutlu olabiliyoruz ne de eskisi kadar kıymet biliyoruz artık. Peki elimizdeki değerleri kaybedeceksek neden büyüdük ki anlamıyorum.

Eski bayramlar yok şimdi, bayramlıgıyla uyuyan çocuklar yok.Sokakta oynayan kız çocukları yok. Elinde tahinli ekmekle gezen annelerde yok. Bakın şöyle bi belki de çocukluğumuz yok. Ya da şimdiki çocukların çocukluğu yok.

Ne de çok severdim akşam ezanlarına kadar dışarıda oynamayı, bebeklerime elbiseler dikmeyidikmeyi...Ne de çok severdim bayramları,bayramlıklarımı..Ne de çok severdim arkadaşlıklarımı ,okulumu,öğretmenlerimi..

Değişmeyen birşey söyleyin bana. Değişen bu dünya da ve dünya düzeninde değişmeyen birşey ?

Söyleyin ki geleceğe bir umut olsun .Küçük yürekler de heyecan dolsun.

Bırakın metalara değer vermeyi artık, sizi gerçekten mutlu edecek şeylerin peşinden gidin.

Aile gibi,çocuk gibi,gelecek gibi. En çok da seni sen yapan şeyler gibi. ( saygı,sevgi,gelenek,görenek...vb)