Yıllar var ki içime yol almışım...Yavaşça uzaklaşmış benden en yakınlarım...Herkes dalmış da kendi hayatına, bir meydanda, ortada yapayalnız kalmışım...Sesime yankı bulamamış, karanlıklara itilmişim usulca...Korkmuş ve ağlamışım bir süre...Sonra silip göz yaşlarımı, yürümeye başlamışım yol nereye götürürse... Hırçınlıkla dolmuş ruhum... Terkedilmişlik çok kanatmış gönlümü... En ufak şeye kızan, kolay kırılan biri oluvermişim... Ama yine de bir ümit beslemişim içimde... Bir ümitle şefkati aramışım yıllarca...Bir şefkat ki saracak bütün yaraları...Terkedilmişlikleri unutturacak, hüzünleri mutluluğa dönüştürecek...Bir şefkat ki iyi ki yaşıyorum dedirtecek...