Bilir misin bütün gününü karanlık geceler edip gecelerce aynı şarkıyı dinlemeyi.

Şarkıdan çok sözleriyle kendini yiyip bitirmeyi.

Bilir misin kimse görmesin diye yorgan altına saklanmayı, sessizce ağlayıp çığlık atmayı.

Seni her gördüğümde belki bu sefer bana gelir umuduna tutunmayı.

Tutunduğun umudun seni hep yarım bırakmasını.

Canının yanmasını değil, canının bir türlü çıkamamasını.

Aldığın nefesi verdiğinle bir tutmayı

Sevilmeyi değil sevmeyi bilir misin sen?

O bıraktığın köşede seni nasıl beklediğimi

Her köşemin sen olmasını istediğimi

Seni başımdaki gelmeyecek diyen papatyalardan taç ettiğimi

Adının geçtiği tüm zamanlarda gözyaşlarımı kendim silebildiğimi

Bilir misin verdiğin sözün bile seni hatra düşürdüğünü

Düştüğünde bir benim tutabildiğimi

Arkamı döndüğüm vakitlerde aklımdan çıkmayışını

Yağmur bilmemi, ıslanıp gökkuşağını beklememi

Ardından hasta olup doktorun çare yok dediğini

Ne söylesem boş değil mi

Bunları bile anlamaz, dinlemezsin ki

Gün gün seni yazıyorum işte

Sanki yapacak başka hiç birşeyim yokmuş gibi

Çok uzatmayacağım artık sözlerimi

Yine de seviyorum seni

Şimdi soruyorum solumun soluğundaki acıyı bastırarak

Senin gibi veda edememek ne demek bilir misin sen?