Dur Durak Bilmiyor İçim...

    Bu gece söz dinlemiyor kalbim... Kagidın dinleyesi, kalemin yazası, kalbin ise anlatası var sanki...

    Bu gece sustu tüm dünya... Kalbim anlatıyor, sokaklar dinliyor, kâğıt ise kayda alıyor ki tekrar aynı yalnış yapılmasın.

    Kalp yanmış... Canı acımış biraz... Durmuş insanın damarlarındaki akan kan. Susmus dünya. Donmuş zaman. Kalp anlattıkça, gece kendi karanlığında boğuluyor. Kaldırımlar ağlıyor...Lambalar vazgeçiyor yanmaktan, sönüyor hepsi birer birer. Yıldızlar kayıyor. Ay bile terk ediyor gökyüzünü. Şimdi kalmadı kimse. Kalp yalnızlığını anlatırken, tekrar tekrar yalnız kalıyor. Göz yaşından doldurduğu kadehini kaldırıyor gidenlerin şerefsizliğine. Alışmış kaybetmeye.

    Susma sırası kalbime geldi. Oysa nasıl da güzel anlatası vardı sana seni. Keşke bir de ondan dinleseydin kendini. Sustu kalbim... Küstü... Aklımı kaybettiğim gibi, kalbimi de kaybettim sayende... Teşekkür ederim sevdiğim... Beni bensiz bıraktığın için...

SONSUZLUĞUN SONUNDAN SEVGİLERLE #ANKA