O gün belki de ilk defa duygularını bu kadar yoğun hissetti.

İçinde fırtınalar koparken, karanlığın ortasındayken, çaresiz hissederken.

Hayatını düşündü. 

Anılarını; mutlulukları dolacakken içine, yerine kaplanan kara bulutların arasında buldu kendini.

Çığlık atıyordu, bağırıyordu, ama sesi hiç çıkmıyordu.

Beliren anlamsız ışık oyunları gibi geldi her şey bir anda gözünün önüne.

Çevresinde olan bitene çoktan kapatmıştı kendini.

Buruşmuş ellerini, kambur duran bedenini, ağrılar içindeki dizlerini değil,

Acı en çok neredeyse insanın canı oradadır ya hani.

Bu sefer yüreğindeki ağrılarına dayanamadı. 

Gözlerini açmak için ovuşturması gerekliydi belki ama buna bile dayanacak gücü bulamadı.

Yorgun savaşçı bu sefer gerçekten yorgundu.

Söz de değildi bu seferki.

Bazı sözler vardır hani, kısa ve öz olanlar, hayat devam ediyor gibi.

Onun için sanırım buraya kadardı.

Yolun ortasında durdu ve,