Küçükken bazen görünmez olmak isterdim. İstediğim şeyleri dilediğimce yapıp kimselerin görmesini istemezdim. Büyüdükçe anladım aslında hayat seni büyüdükçe içine alıp görünmez hale getiriyor. Yaşantılar arttıkça her an hayatınıza yeni insanlar girip çıktıkça o insanlar tarafından görünmez oluyorsunuz ya da onları görmezden geliyorsunuz. Bazen kendimizi ne kadar hırpalasakta uğraşsakta görünmek için, karşındakine kendini göstermek için ben de burdayım diye haykırsakta bunun boşluğa doğru yapılan bir çabadan öte gitmeyeceğini göremiyoruz. Boşluğa bağırdıkça sadece kendi sesi yankılanır insanın. Sadece kendi kendisini duyar. Koskacaman boşlukta koskacaman bir hiçin sesini.. Bastırmaya çalıştıkça için de daha da yükselen bir ses. Duyan yok karşılık veren yok ve artık ses yok... Artık kendi sesini duymaktan yorulan bir beden var. Kendini daha fazla görünmez yapmak istemeyen bir beden kendi sesinden şikayetçi artık.