Hayatı gri rengiyle tanıdım ben. İç burkulması, özlem, hissizlik benim anahtar kelimelerimdi. Dipsiz bir kuyu, mücadeleci ruh ve sonuçta yorgun bir beden dipsiz kuyuda. Yaşıyordum sadece. Nefes alıp vermek yaşamaksa. Acılarımı döküyorum mevsimlerde sarı yaprak misali. Her zaman baharı özleyen,ışığı görmek isteyen, grinin beyaza dönüştüğü bir mevsimim olmalıydı benim.Ellerim üşüyordu. Damarlarım adeta çekilmiş, dudaklarım mor, hüznüm gökgürültülü sağnak sağnak yağıyordu omuzlarıma. Kuyuda ışığı görmeyi bekliyorum. Ellerimle toprağa çizdiğim çiçekleri sevgimle büyütmek ,umutlarımla beslemek istiyorum.İstiyorum, bekliyorum,görüyorum…Ve sen güzel insan uzat bana ellerini, güneş gibi parlasın dünyama yüzün. Yak hayallerime bir fener bulalım yolumuzu.