Soğuk bir kış günüydü,yine kahvem ile pencereden apartman bahçesinde oynayan küçük çocukları gözetliyordum.Küçük çocuklara ve annelerine bakıyorum insanlar hayatlarını en azından biraz da olsa mutlu yaşıyor.Sonra kendi hayatımı düşünüyorum... Açıkçası hayat bana gayet sıkıcı geliyor.Bir insan hayattan ne kadar sıkılabilirdi ki? Bilmiyorum...Ama hayattan çok sıkıldığımı yüz ifadem ve mimiklerim anlatıyor.İnsan büyüdükçe sorunları artıyormuş diyorlar.Evet,bu doğru.Şimdiden sorunlarım içimi kemiyordu.Peki,'Ne yapmalıydım?' işte bu sorunu cevabını bir türlü veremiyorum. Belki de hiç veremeyeceğim...Ne zaman yanlız olsam kara kara düşünmekten başka birşey yapmıyorum...Hayatıma bir göz atıyorum bazen.Yaptığım hatalar,yaşadığım pahabiçilmez anlar, duyduğum pişmanlıklar,çektiğim keşkeler ve sorunlarım...Sonra ''İşte benim hayatım bunlardan ibaret.'' diyorum kendi kendime.İnsan hayatında başka ne olabilirdi ki?  Sonra derin bir ''Off'' çekiyorum. Hayatıma yeni şeyler katmalıyım düşüncesindeyim hep.Ama bu düşüncemi nasıl gerçekleştireceğim? Nasıl hayatıma yeni birşeyler katabilirim? Kendime sorduğum sorular ve karşıma çıkan engeller... İşte bunlar beni cidden yoruyor. Ama biliyorum bir gün bu düşüncelerimin yerini belki de güzel düşünceler alacak...Ama ne zaman? Bir sorunun cevabını ararken karşıma yeni sorular çıkıyor.Ve bu sorular gün gittikçe artıyor.Bazen kendi kendime diyorum''Artık düşünmeyi,hayal kurmayı bırakmalı mıyım?Hayatı akışına göre mi yaşamalıyım ?'' Bu soruların cevabı bazen 'Evet' oluyor bazen de 'Hayır'.Hep kararsızım belki de hep kararsız olacağım.Bilmiyorum...