Yaşıyoruz hiçsizce, yarın ne olacağını bilmeden huncarca yaşıyoruz hepimiz. Güzelim dağları eze eze, suyunu toprağını kendimiz bulmuşçasına yaşıyoruz. Bilmeden değil hem de, bile bile yapıyoruz bunları. Yarın ölecek olsan ne yaparsın diye sorulduğunda tutulan nutkumuzu unutarak sürükleniyoruz. Kendimizi unutmuyoruz ama, her zaman her yerdeyiz. Kârımız nerdeyse kalbimiz orda atıyor. İhtiyacı olan insanların kalplerindeki sızıyı unutup yarım bırakıyoruz saçma sapan restoranlarda tabaklarımızı. Yemeği beğenmiyoruz yarın bulamayacağımızın garantisi olmadan. Dokunuyoruz işte herkesin kalbine. Adımlarımız günaha kavuşuyor. Normalleştiriyoruz bir de bunları. Gülerek, eğlenerek ziyan ediyoruz. Her şey her şeye yakındır. Mezara hiç bir şey götüremeyeceğimizi bile bile neden yapıyoruz? Yapmasak bir şey kaybeder miyiz? Ah be insan oğlu. Dostuna sımsıkı sarılıp semsert tekme atan insan oğlu. Ölüm yakındır. İyi düşün insan oğlu, ölüm yakındır.