cesaretiydi onu gerçeklerle bütünleştiren

savrulanlara kifayetsiz kalıyor bu gün..

titrek ruhların ahşalarıydı cesaretinin mavzeri.

başka yüzlerde arar oldu şimdi duyuramadıklarını karanlıkta uçan beyaz kelebek gibi 

uzaklaşıyordu yüz yüze gelmekten,tırmanııyordu bedenin bilinmezliklerinden

malik olduğu nefesi eksikti bir öncekinden sanki

her seferinde sakince bir köşeye bıraktığı cesareti, şüpheleri dağıtamıyordu  bu zamanlarda

çehreyi değiştiren ciddiyeti çaresizliğin içinde ki kavruluşuydu belki...

saadeti için değil miydi yoksa cesareti kendi aleminde yaşayışı

kendini haklı çıkartan bu makavemetleri, köpek sürüsüydü artık arkasından ilerleyen 

içinde biriktirdiği kabahatıydı cesareti kendince

sabırsızlık dolanıyodu bedenin her köşesinde. hissediyordu...

daha mı kolaydı ona göre affedişleri cesaretsizken?

daha mı savunmasız mıydı yoksa haykıramadıkları

gidecekti bir gün kendi benliğinin müzpetel olmuş en dderin duygularına;cesaret gibi...

boğuyordu cesaretliğin yoksunluğu tesellilerini

haksızlık ediyordu yalanlara aldanmayışlarına

sersemce hatırlıyordu keyif veren cesaret düşkünlüğünü

vicdanın sesi dikilyordu içinde, bir yerlerde sakladığı gerçeklerinin karşısında

cearetindendi belkide özlediği bocalamayn düşünceleri

cesareti tutmuştu ellerinden bir kez daha 

duyulamaz uzaklıktaydı belki pişmanlıklarının sesi

ama  çoktan göze almıştı, cesaretlerinin verdiği anahtarla geçmişinin semalarına dalmayı