ah şimdi yürümek vardı 

dökülen yaprakları savura savura

kaneviçeli mahsenlerin dar sokaklarında

sevgi dolaşsa benim de damarlarımda

insanlara akıtmaya bir an dahi tereddüt etmem

ben renkleri unutmuşum

yaşamayalı çok olmuş

mutluluğun kokusunu yahut çocuk çığlıklarını duyamıyorum

ezbere yaşıyorum hayatı

insanlardan kaçıyorum

şiirlerimde boğuluyorum

iki kapak arasındaymış benim zarif ruhum

gün gelecek yapraklar şiirle dolacak 

işte ben o zaman öleceğim.