İçime çektim denizin kokusunu. Saçlarım kumla bütünleşirken gözümden akıyordu yaşlar birer birer.

Buraya neden geldiğimi biliyordum, yeni bir sayfa açmaya yeniden var olmaya hazırlanmak için bir adım atmam gerekiyordu ve burası bunun için en doğru yerdi.

Düşündüm, 20 yıllık hayatında ne istediğin gibi yapabildin diye o kadar ağır geliyor ki omuzlarım o kadar zor ki bu ağırlıkla yürümek ...

Kendimi göremiyorum geçmişin kanlı elleri geleceğin temiz ve masum boynuna yapışmış bense buğulu ve paslanmaya yüz tutmuş bir ayna ....

Öyle yalnız öyle soğuk ... Ve öyle kimsesiz lakin bu kimsesizlik gibi kimsesizlik değil bu kalabağın yükü şehrin gürültüsü , kemanın dokunaklı sesi, bu insanların haykırıslarının kimsesizliģi 

O kadar boğuluyorum ki kendimin iyi olduğunu düşünüyorum sonra yıkılıyorum. Kendi fırtınam yok ediyor beni bambaşka biri haline getiriyor...

Kimsesiz ve boşluğa giden bu yolda sessiz bir çığlık şimdi yazdıklarım ilk once kendisi kaybolacak kimsesizlikte sonra yankısı ve sonra ben sessizce çıkıp gideceģim hayatlarınızdan sessizce boşluğa...