Elemle yoğrulmuştu beden

Soruyordu kendine "Neden?"

Rabb'im, bulurdu elbet eden

Ama geri gelmezdi giden

Sevgiydi ihtiyaç duyduğu

En zor olandı onun yokluğu

Leyla'ydı Mecnun'un hayat bulduğu

İstiyordu ki kırılmasın o dal,

Nâra düşmemek için tuttuğu.

Ağlıyordu sessizliği sustururcasına, duymuyordu canan.

Kaybeden bir adamın yüreğiydi kanayan.

Gülüşünü anımsamaktı yarasını dağlayan.

Üzüntüyle dolu çığlıklarını tut içinde dost.

Leyla gitti, duyulmuyor naran.