Annem,

Benim kalbim, umudumdun sen.

Sen gittin umudum yok artık.

Bu dünya çok gördü seni bana.

Kafesten kaçan maviş kuşum gibi

Uçtun gittin uzaklara.

Bazen gül yüzünü görüyorum, bakınca bulutlara.

Yağmurdan sonra senin gülüşün gökkuşağı oluyor.

Oturup izliyorum;

Yağmur yağsın, 

gülüşün çıksın gökyüzüne,

bulutlarda göreyim yüzünü diye.

Sen yoksun annem;

Artık kimse bana ‘sen büyüsende benim için çocuksun’ demiyor.

Herkes beni büyümüş görüyor annem,

Kimse yarama merhem olmuyor.

Hastayım annem;

Kimse bana senin hasta çorbandan yapıp,

Kolumu çimdikleye çimdikleye içirmiyor.

Evin kokusu eskisi gibi güzel değil artık.

Senin gül kokun eksik annem.

Yağmur yağınca toprak kokusuna karışıyor kokun artık.

Mezarının başına gelip kokluyorum gül kokunu.

Günler geçiyor önemi yok artık.

Senin olmadığını bilerek yaşamak çok zor annem.

Ağzımda sürekli bana söylediğin ninniler,

Yastığına sarılıp uyuyorum annem.

Lütfen bu gece rüyama gel.

Ellerinden öpeyim, yanaklarıma süreyim.