İçimde bir yangın  ...  Neden mi? Anne kelimesini her duyduğumda içimin yanması ve annemi hayal de olsa hatırlamakmış...

Daha çok küçüktüm ben. Saçımı kendim bağlayamazdım, yemek yapamazdım, en önemlisi beni senin gibi kimse sevmezdi anne…İçim acıyor şimdilerde  genç bir kız oldum. Herşeyi yapabiliyorum da bir senin eksikliğini dolduramıyorum. Geçen doğum gününde seninle gittiğimiz parka gittim ağlarken bir çocuk geldi 'mendil alır mısın abla' dedi. Bende ‘alırım ama hepsini  ‘dedim. ‘neden sevgilinden mi ayrıldın’dedi .’hayır annemden ayrıldım’ dedim sonra başladı ağlamaya...1 paket kalana denk bitirdik o  mendilleri…Zannetmeyin ki bu boşluk dolar sevgi dolar . Anne bu anne...Nasıl dolsun boşluğu...ha ayrıca o tatlı kızın ismi Ayşe ... Ayşe'm canım ben çok zor atlattım hatta bu hiç atlatılmaz bir duygu bu...  Hala ağlıyorum bak senden aldığım son mendil paketi de bitti... Daha niceleri bitecek... ‘Abla alıştın mı?’ dedin. Ablam alışılmaz ki bunlar. Sonra  aylar sonra annemin öldüğü o gün mezardan gelirken sahil kenarındaki o parkta yine gördüm Ayşe’yi...İndim  arabadan ve ona baloncu da ne kadar balon varsa aldım ve her birini dilek tutarak bıraktık... En son dileğinde doktor olmak istediğini söyledi. Annesi meme kanserinden ölmüş. Bütün hepsi gerçek oldu dileklerimizin... Belki annelerimiz yanımızda değil ama Ayşe'nin ablası oldum resmi olarak.Şimdi sorarsanız Ayşe acılarını içinde yaşayan bir doktor oldu . Artık annesi olmaya bilir ama bir çok anneyi hayatta tutuyor . 

Bana gelince her gün bana anne diyen bir kızım var...İçimin yanmasına sebep olan  o kelime artık kızımla huzura kavuştu. Ayrıca annem hala içimdesin ve aklıma gelmediğin bir an bile yok. Seni seviyorum anne. Mekanın cennet olsun...