Özlem!...

Nasıl bir duygudur böyle yakıp kavuran, saçıp savuran, tutup dağıtan insanı?... Herşeye özlem duyabilir mi bi insan? Bir söze, bir bakışa, sese, dokunuşa... Karşımda resmin, aklımda anılarım, kulağımda sesin. 

Gözlerimi kapattığımda gözümün önünde belirmesi mi suretinin, ya da kalabalık bir yerde onca gürültüye rağmen kulağımda çınlaması mı sesinin.Ya da ufacık bir şeyin seni bana hatırlatmasıyla anıların hatırımda canlanması mıdır özlem dediğin?..

Hayır, hayır!. Özlem dediğin şey; bütün bunlar olurken yüreğinin cız etmesidir. Gözlerinin yanıp, burnunun içinin bile sızlamasıdır. Belki bir daha hiç yaşayamayacak olduğun o mutluluğun ciğerini yakmasıdır. İşte bu yüzdendir ki;

Özlem; yakıp kavuran, saçıp savuran, tutup dağıtan seni ve bir daha toplamayan bir duygudur...

Öyle işte...