Bırak artık yakamı yalnızlık 

Ne çektim şu garip yaşımda 

Odalarımın hepsi zifiri karanlık 

Ölüme götürüyor acıta acıta 

Kalbim mühürlenmiş sanki derinden 

Açılmıyor bahtım bir türlü 

Hayat zindan olmuş bana gizliden 

Derdimi azalt ayaküstü 

Gelen gideni aratmıyor 

Hiçbiri özletmiyor kendini 

Kısa bir süre sonra kapı çalıyor 

Ayrıldık biz beyfendi 

Hep yaşıyor acıyı onlar 

Bizler bir robot, bir kukla 

Kalbimizi yok sanarlar 

Sanki onlar alışık bir tek ayrılığa 

Hadi git karanlık 

Sonsuz ışığımı getir bana 

Gelsin artık aydınlık, aydınlık 

Bir kez de mutlu uyanalım sabaha