Ben seni hiç sevmedim ki...

Yürüdüğün yolları, bastığın toprakları sevdim

O yollarda yürürken aklına gelen şarkıyı, türküyü sevdim.

Onları mırıldanırken düşündüğün, belki de hüzünlenmene sebep olan şeyi sevdim.

O şey sevdiğindi, yarim dediğindi, hasretinden yandığındı belki.

Olsun, sen seviyordun ya ben onu bile sevdim..

Ben seni hiç sevmedim ki..

O mahzun gözlerinin değdiği şeyleri sevdim.

Gözlerinden süzülüp zihnine aktı ya o suretler, nasıl sevmeyeyim? işte sevdim.

İzlediğim bi filmi mesela, ya da bi manzarayı sevdim.

Sırf sen gördün diye içinde boğulmakta olduğum şehri bile sevdim..

Kitaplarında okuduğun her bir sayfayı, her bir kelimeyi hece hece sevdim..

Ben seni hiç sevmedim ki..

İçine çektiğin oksijeni, soluduğun havayı sevdim.

Soluduğun havadaki kokuyu sevdim.

Kötü de olsa güzel gelirdi bana.

Sen koklamışsın, senin ciğerlerine karışmış ya, ben ona hürmeten sevdim..

Ben seni hiç sevmedim ki..

Senin beni sevebilme ihtimalini bile sevmedim.

Ben senin varlığını sevdim..

En çok da, sana bu varlığı bahşedeni sevdim..