ANLAŞILMASI GÜÇ VARLIK

Derinliklerden bir damga göz kırpıyor…

Çizgilerin birbirine girmiş olduğu karmaşık bir mühür,

İçinde dev bir sözcük var;

Okunması oldukça zor.

Hangi varlığa aitse bu derinlik,

Sözcüğü oldukça imkansız…

Bütün sözcüklerin tek bir kelimeye sığmış hali…

Ve işte bu varlık hayata gözlerini açtı,

"Değişik" dedi kendi kendine.

Birden açılan gözlere kapanma emri,

Sonrası kanunun emire söz geçirişi…

Ve işte sahne,

Dizlerini kırmış olan yaşam oyuna başlıyor.

Varlık günün her dakikasına kavuşup, sözcüklerini topluyor.

Araklamıyor, seçiyor…

Böylece ona ait sözcükler bedeninde oturuyor.

Birden kavuşmalar gaddarlığıyla gözleri kapatır…

Gözlerin kapanışıyla da kelimeler hazne kutusunda…

Ve her açılışta yeni yeni sözcükler,

Yıpranmışlığın mutluluğa yükselişi,

Varlık için korkunun ta kendisi!

Sözcük kazanama düşüncesiyle

Titremelere sarılıyor varlık,

Sonrası toparlanışlara tutunup kendine geliyor…

Sağlam adımlarının yamuk çizgileri,

Ve bunu yansıtmama bilincinin  işkencesi…        

İşte bu yüzden güçlü oluşa hakim olmalı yürek,

Diğer varlıklar onu bir türlü anlayamaz ki

Varlık’a sorulan bir nasılsın kelimesi dahi farklı,

Bundan ötürü cevaplarını basite indirgemesinin mümkünatı  yok  

 Böylece  karşıda "edebiyat yapma" demelere kulağını tıkaması gerekti

 Bütün varlıkların anlayamadığında dedikleri tek cümleydi;

"Edebiyat yapma"…

Varlıklar bu sözlerle bütünleşmiş birini nasıl anlayabilirler ki

Bütün sözcükler toplanır,

Hazne kutusu kitlenir…

Ve varlık unuttuğu bir şey şimdi aklına gelir...

Peki ya içimdeki koca sözcüğün anlamı ne?

İntihar ederek yaşamaya karar verir.

Sonra gözler tamamen kapanır…

Artık gözlerin bir kez dahi açılmasına izin yoktur.

Ve varlık koca sözcüğü bulur.

Kendini anlar…

Fakat hayatı son bulur!