Can parçası. Kardeşten de öte bir şey, abla. Öyle güzel bir şey ki ablanın olması. Paha biçilemez bir mutluluk. Küçüklüğün gürültüsünden eser yok şimdi. Umutsuzluk var gözlerde. İnsan büyüdükçe dertleri de büyüyormuş ya hani. Dertler de ayrılıklar da ayırıyor seni can parçandan. Uzak diyarların birinde yapayalnız olduğunu biliyorsun, sadece. Onun yalnızlığı senin yalnızlığın olmuştur. Gurbet ellerde her şeyi öğrenmiştir, hayatın zorluğuyla beraber. Can parçası abla bambaşka bir şeydir. Canın bir parçası, gözün nurudur. Ondan az yaşadığın için çok bilgin yoktur hayat tecrübesi olarak ona öğüt veremezsin. Ama için yanarak bir şeyler söylemeye ve mutlu etmeye çalışırsın. Gülmesi için elinden geleni yaparsın. En güzel mutluluktur ya onun gülmesi, ağlaması da zehir eder ya hayatı. Sevgisi uçurur ya seni göklerde. İşte o zama iyiki bir ablam varmış dersin. Ve hep şükredersin. Ablam, kardeşten ötem, can parçam seni çok seviyorum dersin..