İnsanların akıllarının düşünmeden geçirdiği bir saniye var mı? Derken bile düşündüğümüz gerçeği çoğu vurguyu beynimize gönderiyor bence, hele ki yolun böyle bir çıkmaza girdiyse..

Okumayı çok seven ve bununla beraber yazmayı da düşünen milyonlarca insan olduğunu varsayıyorum, işin şaşırtıcı kısmı ise şurası yazmayı isteyen bunca insan nerde? Neden yapamıyorlar? Bazılarının önleri neden çabucak kesiliyor?

Serzeniş değil bu aslında bunun adı aykırılık, diğer insanların bir diğer insanları ayırdığı aykırılık..

Bu da hayatın bize 'biraz daha sabret belki önüne başka bir yol çıkar' deme şekli galiba. Acı veren olay da burası; bu sabretme olayı yaşamımızın sonuna kadar devam edecek malesef...

Bunu kırmanın sadece tek yolu olduğunu düşünürsek ve bizim de o yolu bulmamız için ilk önce kendimizi bulmamızı varsayarsak yapacağımız ilk işin kendimize gelip hayatımızı bir raya sokmak olacağı kanaatine varmak hiç de zor olmasa gerek.

Şimdiden başlarsak belki de ileride bir şansı olan nadir insanlar arasına girebilme ihtimalimiz az da olsa artar...