Kimine göre bir içimlik dem, acı bir kahve

Ağız dolusu hasret

Yahut da yakıcı bir gülüş, yüreği kor eyleyen

Kimine göre bir rüzgar dokunsa yüzüne

Isırgan yangını gibi acıyordur içinde

Epey ağır, taşınmaz bir yokluktur hasret

Baştan uca kaplar bütün içini sarmaşık misali

Dirayetsiz bırakır

Kimilerinin çürütür yüreğini

Hasrete inat güldüğü yüzünün ardında çağlayanlar taşsa da

Yüreği yüreğin olmuştur, bölünmüştür orta yerinden

Hoyrat fırtınalar çıkar yüreğinde

Uğurlayamazsın

Çıkmaz olur içinden yıllarca

Elleri yüreğinden kalkmaz, öylece durur orda

Kimileri de kara üzüm taneleri kelimelerden cümleler döker kağıtlara

Ne kadar dökse yüreğini yetmez

Uzaklar dolar ciğerine

Bir nefes dahi vermek istemezsin

Bir daha kokusunu duyup da sarılamayacağını bildiğin kucak dolusu hasret

Milyonlarca iğne gibi batar içine

Kanatır tekrar tekrar

Aman vermez.