Gülüşüne değen her yağmur damlası şiir olur, gökyüzü ve ben buna şahidiz..

hislerin,  duyguların, düşüncelerin yasak olduğu bir dönemde Sevmiştim seni.

Türkü söylemenin, şiir okumanın yasak olduğu bir dönemde.

insanlar içindeki hisleri duvarlara döküyordu, "Bir gün savaş bitecek ve ben şiirime geri döneceğim." yazısını  görünce, aslında şehrin değil de, şiirin insanı barındırdığını anladım. 

"uçaklar gidecek, güvercinler uçuşacak beyaz beyaz.." yazısını görünce bir güvercin gibi azad olmak istedim..

Ki bu isteğin cevabı sana bağlıydı, eğer sevseydin beni az da olsa, gökyüzünde uçuşan bir güvercin gibi özgür hissederdim.

prangalı artık yüreğim herkese karşı, bi sen varsın.

bi sende gördüm hüznün mutluluğa dönüştüğünü.

gözlerine bakınca gök yüzüne gerek duymuyordum, yanlış mıyım aslında bir insan nasıl gökyüzüne gerek duymaz. Ben duymuyordum, çünkü gözlerin vardı, o gökyüzümsü gözlerin.

Neden seviyordum seni bu denli ağır, bu denli büyük.

sırtımın süsüydü bu yük..